XIX. Attacked by the Fighting Trees
Also available as a 📱narrow screen version, or for 🁰word-aligned analysis.
Alternative versions: English.
| No. | Quenya | Tengwar | Means |
|---|---|---|---|
| 1 | Neuna amauressë Valanna minquë i netya laica vendë ve namárië, ar ilyar quanþer má ó i mahtar ó i laicë appafini, ye pátiénë óntë tenna i andon. | | Tuj la sekvan matenon Doroteo adiaŭe kisis la belan verdan knabinon, kaj ĉiuj premis la manon de la Soldato kun la Verdaj Lipharoj, kiu marŝis kun ili ĝis la pordego. |
| Yá i Varno i Andondo cennë te ata, sa lio aitanë se i mínaneltë lóya i vanima Osto na menë mina vinya tarastië. | | Kiam la Pordogardisto revidis ilin li miregis ke ili volas foriri el la bela Urbo por renkonti novajn problemojn. | |
| Mal ú-pusto carnes látë hencalcantar, yai nan·sestanes mina i laica colca, ar ánë ten linë valdë mermi na colë óntë. | | Sed li tuj malŝlosis iliajn okulvitrojn, kiujn li remetis en la verdan keston, kaj donis al ili multajn bondezirojn por kunporti kun si. | |
| 2 | “Nalyë sí herulma,” eques i Corcurquen; “etta möa lyen entulë men éya cárima.” | ; | “Vi nun estas nia reganto,” li diris al la Birdotimigilo, “do nepre vi devos reveni al ni kiel eble plej baldaŭ.” |
| 3 | “Tancavë caruvan qui ecë nin,” i Corcurco hanquentë; “mal möa nin alya Valanna menë mar, minyavë.” | ; | “Mi certe revenos se mi povos,” la Birdotimigilo respondis; “sed unue mi devas helpi Doroteon reiri al sia hejmo.” |
| 4 | Lan Valanna equë i mára-nasseo Varnon telda namárië, an eques: | | Dum Doroteo lastafoje adiaŭis la bonhumoran Gardiston ŝi diris: |
| 5 | “Mai-aháþiër ni írima Ostolyassë, ar ilquen anaië márë nin. | | “Oni tre afablis al mi en via bela Urbo, kaj ĉiu estis tre ĝentila al mi. |
| Uinyë ista quetë lyen yallë hantaitë nanyë.” | | Mi ne povas esprimi kiom dankema mi estas.” | |
| 6 | “Vá ricë, moinanya,” hanquentes. | | “Ne provu, karulino,” li respondis. |
| “Nai tyasilmë hapë lye ólmë, mal qui mermelya nás nanwenië Hyarveästanna, san merin i túvalyë men.” Epta latyanë i ava rambo andon, ar pataneltë póna ar yesenteltë mentiëltassë. | | “Ni volonte havus vin kun ni, sed se via deziro estas reiri al Kansas mi esperas ke vi trovos rimedon.” | |
| 7 | Anar caldë calina lan málolvar querner antaltar i Nórenna Hyarmeno. | | La suno brilegis dum niaj amikoj turnis siajn vizaĝojn cele la Landon de la Sudo. |
| Ilyë náneltë arya inwalmessë, ar landeltë ar lalammaneltë uo. | | Ili estis ĉiuj plejaltspiritaj, kaj ridis kaj interbabiladis. | |
| Valanna ata quanta estelmen meniéno mardar, ar i Corcurco ar i Latúcen Ornendur alaranyer yuhtaimaletto sen. | | Doroteo denove estis plengita de la espero iri al sia hejmo, kaj la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto ĝojis ĉar ili povis utili al ŝi. | |
| Pá i Rauro: nusses i virya vista fastavë ar quequernë pimperya permello permenna, óripantavë alaryaila náven i restassessë ata, lan Ilwë nornë os te ar roinë i malwi ar vilvarindi, huila alasseä i quana lúmessë. | | Kaj la Leono, nu li flaris la freŝan aeron tre plezure kaj balancis sian voston de flanko al flanko pro pura ĝojo ĉar li denove estas en la kamparo, dum Toto kuris ĉirkaŭ ilin kaj ĉasis la tineojn kaj papiliojn, tutdume gaje bojante. | |
| 8 | “Ostossë coivë aqua ui canta nin,” equë i Rauro, lan pataneltë ener linta empatyellenen. | | “Urboloĝado tute ne konvenas por mi,” komentis la Leono, dum ili rapidpaŝe marŝadis. |
| “Oróviën laca hrávë lan marnen tanomë, ar sí ñormerin ecesta na tana i hyanë hravanin yallë verya óliën.” | | “Mi perdis multe da mia karno ekde kiam mi ĉesis loĝi tie, kaj nun mi fervoras trovi oportunon montri al la aliaj bestoj kiom kuraĝa mi fariĝis.” | |
| 9 | Sí querneltë ar telda nattirnë Laimarilinonna. | | Ili nun turnis sin kaj lastafoje rigardis la Smeraldan Urbon. |
| Ilqua ya polleltë cenë nánë þanga mindonion ar tópamention cata i laicë rambar, ar orwë ama or ilqua i hlóciller ar telluma i Óþua Túrion. | | Ili vidis nur amason da turoj malantaŭ la verdaj muroj, kaj alte super ĉio estis la pintoj kaj kupolo de la Palaco de Oz. | |
| 10 | “Óþ lánë tallë urra Istyar, teldessë,” equë i Latúcen Ornendur, lan appanes homya tottocila rimbi mi amborya. | | “Oz ja ne estis malbona Sorĉisto,” diris la Stana Lignohakisto, dum li sentis sian koron frapadi la flankojn de lia brusto. |
| 11 | “Sintes manen anta nin sanar, ar lai mára sanar, aryë,” equë i Corcurco. | | “Li sciis doni al mi cerbon, vere tre bonan cerbon,” diris la Birdotimigilo. |
| 12 | “Quíta Óþ yúliénë estatië i imya veriéo ya ánessen,” napannë i Rauro, “naiévanes verya nér.” | | “Se Oz trinkus dozon de la sama kuraĝo kiun li donis al mi,” aldonis la Leono, “li estus kuraĝa persono.” |
| 13 | Valanna equë alla. | | Doroteo diris nenion. |
| Óþ uiénë hritya i vanda ya acáriës sen, mal acáriës aryarya, etta apsennesses. | | Oz ne plenumis sian promeson al ŝi, sed li ja klopodis, do ŝi pardonis lin. | |
| Ve eques, nánes mára nér, equi nánes urra Istyar. | | Ĉar, kiel li diris, li estas bona persono, kvankam li estas malkompetenta Sorĉisto. | |
| 14 | I minya aureo mentië mennë ter i laicë palari ar calimë lotteli yai lanter os Laimarilinon ilya pelmassë. | | La marŝado dum la unua tago trairis la verdajn kampojn kaj brilajn florojn kiuj etendiĝis ĉirkaŭ la Smeralda Urbo ĉiuflanke. |
| Lorneltë tana lómessë i salquessë, ó rië i eleni or intë; ar séreltë naitië lai mai. | ; | Ili dormis tiun nokton sur la herbaro, kun nur la steloj super si; kaj ili tre bone ripozis. | |
| 15 | Amauressë lelendeltë ener mennai tulleltë nelca tavastessë. | | En la mateno ili plue marŝadis ĝis ili atingis densan arbaron. |
| Únë eä men meniéo os sa, pan nemnes latë forya ar hyarya ta háya ve polleltë cenë; ar, entë, úneltë verya vista i leliëlto mentië pan þoronyeltë rovë men. | ; | Tute ne estis eble ĉirkaŭiri ĝin, ĉar laŭaspekte ĝi etendiĝis dekstren kaj maldekstren ĝis preter ilia vidpovo; kaj, krome, ili ne volis riski ŝanĝi sian direkton ĉar ili timis ke ili perdiĝus. | |
| Etta cessentë nómë yassë mittarë i taurë nauvanë aþcárima. | | Do ili serĉis tiun lokon kie estos plej facile eniri la arbaron. | |
| 16 | I Corcurco, ye nánë pentessë, teldavë túvë alta alda ó taiti palda-pantë olbar i engë latsë i otorniën na menë nún. | | La Birdotimigilo, kiu estis la unua en la vico, fine trovis grandan arbon kiu havis sufiĉe larĝetendajn branĉojn ke estis sufiĉa spaco por ke ili povu marŝi sube. |
| Etta patanes póna i aldannar, mal vin yá tulles nu i minyë olbar, tai cainuner ar rincë intë os se, ar i neuna lúmincissë ortaneltes i hunello ar hanteltes caranen imbë hyanë ranyaryar. | | Do li antaŭenmarŝis al la arbo, sed tuj kiam li subiris la unuajn branĉojn ili klinis sin kaj ĉirkaŭvolvis lin, kaj la sekvan minuton li trovis sin levita super la tero kaj ĵetita kapantaŭen inter siajn kunmarŝantojn. | |
| 17 | Si únë hyanë i Corcurco, mal ánë sen aimë, ar nemnes faren hwínessë yá Valanna nampë se. | | Tio ne damaĝis la Birdotimigilon, sed ĝi surprizis lin, kaj li aspektis iom konfuzita kiam Doroteo levis lin. |
| 18 | “Sissë ná enta latsë enel i aldar,” holtunë i Rauro. | | “Jen alia spaco inter la arboj,” vokis la Leono. |
| 19 | “Ányë ricë sa minya,” equë i Corcurco, “pan ui hyanë ni yá hatë ni.” Patanes tenna enta alda, lan quentes, mal olbaryar ú-pusto namper se ar nam·hantë se ata. | | “Mi la unua provu ĝin,” diris la Birdotimigilo, “ĉar ne dolorigas min esti disdirekten ĵetita.” Li marŝis al alia arbo, dum li parolis, sed ĝiaj branĉoj tuj kaptis lin kaj reĵetis lin. |
| 20 | “Si ná aia,” holtunë Valanna. | | “Estas tre strange,” kriis Doroteo; |
| “Mana caruvalvë?” | | “kion ni faru?” | |
| 21 | “Nemnë í aldar aþantaniër indoltassë mahta vé, ar tapë mentiëlva,” equë i Rauro. | | “Ŝajnas ke la arboj decidis batali kontraŭ nin kaj haltigi nian marŝadon,” komentis la Leono. |
| 22 | “Sanan i inyë ricuva sa,” equë i Ornendur, ar sestiéla hyaldarya almonna, vantanes tenna i minya alda ye mahtiénë i Corcurco tallë lungumaitë. | | “Mi intencas mem provi,” diris la Hakisto, kaj surŝultriginte sian hakilon li marŝis al la unua arbo kiu tiom mistraktis la Birdotimigilon. |
| Yá alta olba cúvë tal na napë se, i Ornendur hahyandë sanna tallë nírítë i cirnes sa permenta. | | Kiam granda branĉo kliniĝis por kapti lin, la Hakisto hakis ĝin tiom feroce ke li duonigis ĝin. | |
| Ú-pusto i alda yesentë quaþë ilyë olbaryar vequi ñwalila, ar i Latúcen Ornendur lahantë varna nu sa. | | Tuj la arbo komencis skuadi siajn branĉojn kvazaŭ pro doloro, kaj la Stana Lignohakisto submarŝis sendanĝere. | |
| 23 | “Á tulë!” holtunes i hyanain. | | “Venu!” li kriis al la aliaj. |
| “Á ná linta!” Ilyë norneltë póna ar ter·menneltë nu i alda ú harnaléo, hequa Ilwë, ye atina ló níca olba ar quaþina mennai ñaunanes. | | “Rapide!” Ĉiuj antaŭen kuris kaj subiris la arbon sen damaĝo, escepte de Toto, kiun kaptis malgranda branĉo kaj skuis ĝis li hurlis. | |
| Mal i Ornendur arrongo hahyandë öa i olba ar leryanë i níca röa. | | Sed la Hakisto tuj dehakis la branĉon kaj liberigis la hundeton. | |
| 24 | I taureo hyanë aldar carner alla na hapya te, etta ananyeltë sanarintassë i rië i aldaron minya ríma pollë cúna tal olbantar, ar i nembavë sinar náner i taureo tirista, ar i cáviéneltë sina elmendeä melehtë itan hapiltë aianor ló sa. | | La aliaj arboj de la arbaro tute nenion faris por bari ilin, do ili decidis ke nur la unua vico de arboj kapablas fleksi siajn branĉojn, kaj ke verŝajne tiuj arboj estas la policistoj de la arbaro, kaj havas tiun mirigan kapablon por forteni fremdulojn. |
| 25 | I ranyari canta pataner aþcarë ter i aldar mennai tulleltë i tavasto palan cimbanna. | | La kvar marŝantoj facile marŝis inter la arboj ĝis atingi la plej foran randon de la arbaro. |
| Tá, aimeltan, túveltë pó intë orwa ramba ya nemnë carina fána silcemnanen. | | Tie, surprizate, ili trovis antaŭ si altan muron el, ŝajne, blanka porcelano. | |
| Sa nánë runda, ve veneo palmë, ar halla han carintar. | | Ĝi estis glata, kiel la surfaco de telero, kaj pli alta ol iliaj kapoj. | |
| 26 | “Mana caruvalvë sí?” maquentë Valanna. | | “Kion ni faru nun?” demandis Doroteo. |
| 27 | “Caruvan rantala,” equë i Latúcen Ornendur, “pan tancavë é retuvalvë olla i ramba.” | | “Mi faros eskalon,” diris la Stana Lignohakisto, “ĉar evidente ni devos transgrimpi la muron.” |