XIV. The Winged Monkeys
Also available as a 📱narrow screen version, or for 🁰word-aligned analysis.
Alternative versions: English.
| No. | Quenya | Tengwar | Means |
|---|---|---|---|
| 1 | Elyë renuva i ú engë mallë—hya rië vata—enel i Olca Curuníva taras ar Laimarilinon. | | Memoru ke ne ekzistis vojo--eĉ ne vojeto--inter la kastelo de la Fia Sorĉistino kaj la Smeralda Urbo. |
| Yá i ranyari canta menner ceþiën i Curunio, issë céniénë te tulilë, ar san leltanë i Rámaiti Maimuni nantulya te senna. | | Kiam la kvar marŝantoj iris serĉi la Sorĉistinon ŝi vidis ilin veni, do ŝi sendis la Flugantajn Simiojn por alporti ilin al ŝi. | |
| Tuvië nanda menelto ter i altë palari maltalóþion ar maldë lairemírion nánë amurda epë a-colë. | | Estis multe malpli facile trovi sian vojon tra la grandaj kampoj da lekantetoj kaj flavaj ranunkoloj ol esti portata. | |
| Sinteltë, aþahanyë, i möa ten lelya téravë rómenna, na i oryaila Anar; ar yesenteltë i téra menenna. | ; | Ili sciis, kompreneble, ke ili devas iri rekte Orienten, direkte al la leviĝanta suno, kaj ili komencis ĝuste. | |
| Mal endauressë, yá Anar or carintar, úneltë ista yanna rómen ar yanna númen, ar ta nánë i tyarwë yaro róviéneltë men i velcë palarissen. | | Sed je la tagmezo, kiam la suno estis rekte super la kapoj, ili ne sciis kie estas la oriento kaj kie la okcidento kaj tial ili perdiĝis en la grandaj kampoj. | |
| Cacarraneltë pata, aimanen, ar lómessë Iþil ettullë ar sildë turwa. | | Ili plu marŝadis, tamen, kaj nokte la luno aperis kaj brilis hele. | |
| San cainuneltë imíca i niþila maldë lotti ar lorneltë máleä tenna amaurë—ilyar hequa i Corcurco ar i Latúcen Ornendur. | | Do ili kuŝiĝis inter la dolĉodoraj flavaj floroj kaj profunde dormis ĝis la mateno--escepte de la Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto. | |
| 2 | Neuna amauressë Anar ca lumbo, mal yesenteltë ener, vequi sinwa ten mana menenna léleáneltë. | | La sekvan matenon la suno estis malantaŭ nubo, sed ili komencis marŝadi, kvazaŭ certaj laŭ kiu direkto ili iras. |
| 3 | “Qui patalvë faren anda,” equë Valanna, “nanyë tanca i nalumë tuluvalvë nanomenna.” | | “Se ni sufiĉe marŝos,” diris Doroteo, “ni atingos iun lokon, mi certas.” |
| 4 | Mal ré pó ré lútanë, ar tensi cenneltë alla pó intë hequa i carni palari. | | Sed tago post tago pasis, kaj ili ankoraŭ vidis antaŭ si nur la flavajn kampojn. |
| I Corcurco yesentë nurruë nit. | | La Birdotimigilo komencis iom plendi. | |
| 5 | “Tancavë awáriëlvë menelvallo,” eques, “ar laqui at·tuvilvë sa lúmessë yallo enwa anyuvalvë Laimarilinon, allumë ñetuvan sanarinya.” | | “Certe ni perdis la vojon,” li diris, “kaj se ni ne retrovos ĝin sufiĉatempe por atingi la Smeraldan Urbon mi neniam ricevos mian cerbon.” |
| 6 | “Tala inyë hominya,” etequentë i Latúcen Ornendur. | | “Nek mi mian koron,” deklaris la Stana Lignohakisto. |
| “Nemis nin i amna ú polin larya mennai ániévan Óþ, ar é náquetuval i si ná amanda mentië.” | | “Ŝajnas al mi ke mi apenaŭ povas atendi atingi Ozon, kaj nepre vi konfesus ke ni marŝas tre longe.” | |
| 7 | “Cenil,” equë i Úverya Rauro sisiquila, “Uinyë samë verië na hepë vanta tennoio, quanna pen anië ainomenna.” | | “Komprenu,” diris la Malkuraĝa Leono, kun ploreta sono, “mi ne kuraĝas eterne marŝadi kaj neniam atingi iun ajn lokon.” |
| 8 | Tá Valannava indo pincë. | | Kaj Doroteo perdis esperon. |
| Harunes i salquessë ar tirnë máloryar, ar intë haruner ar tirner se, ar Ilwë i minya lussë coiviëryassë nánë acca lumba na roita vilvarin ye villë ara carya. | | Ŝi sidiĝis sur la herbaro kaj rigardis ŝiajn akompanantojn, kaj ili sidiĝis kaj rigardis ŝin, kaj Toto trovis unuafoje en sia vivo ke li tro lacas por ĉasi papilion kiu preterflugis lian kapon; | |
| Etta ransë lambarya ar fáves ar tirnes Valanna vequi maquentes mana möa ten carë ró. | | do li elpuŝis sian langon kaj anhelegis kaj rigardis Doroteon kvazaŭ demandante kion ili nun faru. | |
| 9 | “Ai yalilvë i palar-nyarrinci,” tentanes. | | “Eble ni alvoku la Kampomusojn,” ŝi proponis. |
| “Nai istaltë quetë ven i men Laimarilinonna.” | | “Verŝajne ili povos diri al ni la vojon al la Smeralda Urbo.” | |
| 10 | “Tancavë istaltë,” holtunë i Corcurco. | | “Certe ili povos,” kriis la Birdotimigilo; |
| “Maro únelvë tallë sana fai?” | | “kial ni ne elpensis tion jam antaŭ nun?” | |
| 11 | Valanna þurinyë i níca þimpalanna ya illumë cóliénë os langorya apa i Nyarrincion Tári aniénë sa sen. | | Doroteo blovis la malgrandan fajfilon kiun ŝi ĉiam portis ĉirkaŭ la kolo ekde kiam la Reĝino de la Musoj donis ĝin al ŝi. |
| Apa lúmincili hlasseltë i tamië tittë talíva, ar i nícë þindë nyarrincilion linar tuller norilë senna. | | Post kelkaj minutoj ili aŭdis la klakadon de piedetoj, kaj multaj el la malgrandaj grizaj musoj venis kurante al ŝi. | |
| Imíca te engë i Tári insë, ye maquentë, quíneä níca ómaryanen: | | Inter ili estis la Reĝino mem, kiu demandis, per sia alta voĉeto, | |
| 12 | “Mana polinyë carë málonyain?” | | “Kion mi povas fari por miaj amikoj?” |
| 13 | “Oróviëlmë menelma,” equë Valanna. | | “Ni perdis la vojon,” diris Doroteo. |
| “Ma istalyë quetë men yassë Laimarilinon ná?” | | “Ĉu vi povas diri al ni kie estas la Smeralda Urbo?” | |
| 14 | “Tancavë,” hanquentë i Tári; “mal nás avaháya, pan asámiëldë sa cattaldassen sina quanna lúmessë.” Tá tuntanes Valanno Laureä Carpë, ar equë, “Maro ú yuhtauval i Carpeo luhtu, ar yaluval i Rámaiti Maimuni elyen? | ; | “Certe,” respondis la Reĝino; “sed ĝi estas multedistanca, ĉar vi ĝis nun ĉiam tenis ĝin malantaŭ vi.” Ŝi ekrimarkis la Oran Ĉapon de Doroteo, kaj diris, “Kial ne uzi la sorĉon de la Ĉapo kaj alvoki la Flugantajn Simiojn al vi? |
| Coluvaltë le i Óþua Ostonna ter lúmë hraia min.” | | Ili portos vin al la Urbo de Oz en malpli ol horo.” | |
| 15 | “Únenyë ista i eä luhtu,” hanquentë Valanna, eändenen. | | “Mi ne sciis ke estas sorĉo,” respondis Doroteo surprizite. |
| “Mana ná?” | | “Kio ĝi estas?” | |
| 16 | “Nás tecina i Laureä Carpeo mitiëssë,” hanquentë i Nyarrincion Tári. | | “Ĝi estas skribita interne de la Ora Ĉapo,” respondis la Reĝino de la Musoj; |
| “Mal qui canyauvalyë i Rámaiti Maimuni tulë, é hónoruvalmë, pan naltë quantë tyalperessanen ar savintë i ñwalya me ná amalaltaula.” | | “sed se vi alvokos la Flugantajn Simiojn ni nepre forkuru, ĉar ili estas tre petolemaj kaj ilin multe amuzas ĉasi nin.” | |
| 17 | “Ma úvaltë ñwalya ni?” maquentë i vendë þosseä. | | “Ĉu ili do damaĝos min?” demandis la knabino timoplene. |
| 18 | “A, úvat. Möa ten lascarë ye cóla i Carpë. | | “Ho, ne; ili devas obei la portanton de la Ĉapo. |
| Namárië!” Ar vinintes cenello, ó ilyë nyarrinci rongailë ca se. | | Adiaŭ!” Kaj ŝi forkuris, kaj ĉiuj musoj hastis sekvi ŝin. | |
| 19 | Valanna tirnë i Laureä Carpeo mitië ar cennë quettali tecinë i milannessë. | | Doroteo rigardis la internon de la Ora Ĉapo kaj vidis kelkajn vortojn skribitajn sur la tegaĵo. |
| Sir, sannes, é nár i luhtu, etta tengwanes i tentië tercara ar sestanes i Carpë caryassë. | | Ili sendube, ŝi pensis, estas la sorĉo, do ŝi legis la instrukciojn zorge kaj metis la Ĉapon sur sian kapon. | |
| 20 | “Ep-pë, pep-pë, cac-cë!” eques, tarilë hyarma talyassë. | | “Ep-pe, pep-pe, kak-ke!” ŝi diris, starante per nur la maldekstra piedo. |
| 21 | “Mana quentel?” maquentë i Corcurco, ye únë ista ya hye cáranë. | | “Kion vi diris?” demandis la Birdotimigilo, kiu ne sciis kion ŝi faras. |
| 22 | “Hil-lo, hol-lo, hel-lo!” Valanna cacarranë, tarilë sina lussë forma talyassë. | | “Hil-lo, hol-lo, hal-lo!” ŝi pludiris starante, per nur la dekstra piedo. |
| 23 | “Alla!” hanquentë i Latúcen Ornendur calaina. | | “Ha lo!” respondis la Stana Lignohakisto, trankvile. |
| 24 | “Þiþ-þi, þuþ-þi, þit!” equë Valanna, ye sí táranë yúyu talussë. | | “Ziz-zi, zuz-zi, zik!” diris Doroteo, kiu nun staris per ambaŭ piedoj. |
| Si tellë i quetië i luhtúva, ar hlasseltë höa lalammië ar rámaiva quaþië, lan i Rámaiti Maimunion hotsë villë tenna. | | Per tio la sorĉo estis plene dirita, kaj ili aŭdis laŭtan babiladon kaj batadon de flugiloj, dum la bando de Flugantaj Simioj flugis al ili. | |
| 25 | I Aran cúvë núra pó Valanna, ar maquentë, “Mana canyal?” | | La Reĝo klinis sin malalten antaŭ Doroteo, kaj demandis, “Kion vi ordonas?” |
| 26 | “Yestalmë lelya Laimarilinonna,” equë i hína, “ar oróviëlmë menelma.” | | “Ni volas iri al la Smeralda Urbo,” diris la infano, “kaj ni perdis la vojon.” |
| 27 | “Coluvalmel,” hanquentë i Aran, ar éya equétiës an i Maimunion attië antë Valanna rancuttainen ar villet öa óssë. | | “Ni portos vin,” respondis la Reĝo, kaj tuj kiam li parolis du el la Simioj prenis Doroteon per siaj brakoj kaj forflugis kun ŝi. |
| Hyanar mapaner i Corcurco ar i Ornendur ar i Rauro, ar níca Maimun min nampë Ilwë ar villë cata te, anahtai i röa urdavë rincë nacë se. | | Aliaj prenis la Birdotimigilon kaj la Hakiston kaj la Leonon, kaj unu malgranda Simio kaptis Toton kaj fluge sekvis ilin, kvankam la hundo strebis mordi lin. | |
| 28 | I Corcurco ar i Latúcen Ornendur nanwavë þoronyer minyavë, pan renneltë yallë ñwalcavë i Rámaiti Maimuni mahtiéner tu fai; mal cennettë i pennë harnaléo mínasta, etta lendeltë ter i vilya faren alasseä, ar sámë mára lúmë tiriénen i vanimë tarwainen ar tavastelínen hairë nu te. | ; | La Birdotimigilo kaj la Stana Lignohakisto unue multe timis, ĉar ili memoris kiom mistraktis ilin antaŭe la Flugantaj Simioj; sed ili vidis ke neniu damaĝo estas intencata, do ili rajdis tra la aero tute feliĉe, kaj multe ĝuis rigardi la belajn ĝardenojn kaj arbarojn tre distance sube. |
| 29 | Tullunë Valannan norta aþcarë mitta atta i amaltë Maimunion, min tuo i Aran insë. | | Doroteo trovis sin rajdanta facile inter du el la plej grandaj Simioj, unu el ili estis la Reĝo mem. |
| Cáriénettë hanwa máttainen ar cimbeánettë ui hyanë se. | | Ili estis formintaj seĝon per siaj manoj kaj ili tre zorgis ne damaĝi ŝin. | |
| 30 | “Maro möa len lascarë i Laureä Carpeo luhtu?” maquentes. | | “Kial vi devas obei la sorĉon de la Ora Ĉapo?” ŝi demandis. |
| 31 | “Ta ná anda nyarna,” hanquentë i Aran, ó rámaitë lalda; “mal pan samilvë anda mentië pó ve, lútauvan nyariénen lyen os sa, qui yestal.” | ; | “La rakonto estas longa,” respondis la Reĝo, kun rido; “sed ĉar ni devos longe flugi estos distre rakonti al vi pri ĝi, se vi deziras.” |
| 32 | “Alaryuvan hlarë sa,” hanquentes. | | “Mi volonte aŭskultos,” ŝi respondis. |
| 33 | “Andanéya,” yesentë i cáno, “nánelmë lérë lië, coitailë alasseä i velca tauressë, vililë aldallo aldanna, matilë peccoli ar yáveli, ar carilë aimanen tyanselmë pen esta mo hér. | | “Iam,” komencis la estro, “ni estis libera popolo, loĝanta feliĉe en la granda arbaro, flugante de arbo al arbo, manĝante nuksojn kaj fruktojn, kaj agante laŭvole sen nomi iun ajn mastro. |
| Nai meo sem·mo nalumë náner máyë añquantë tyalperessanen, vililë tal na lucë i pimpi i celvaron yai penner rámar, roitailë aiwi, ar hatilë peccoli i liënnar i pataner i tauressë. | | Eble kelkaj el ni estis iom tro petolemaj kelkfoje, flugante malalten por tiri la vostojn de senflugilaj bestoj, ĉasante birdojn, kaj ĵetante nuksojn je la homoj marŝantaj en la arbaro. | |
| Mal nánelmë pen cimbië ar alassië ar quantë tyaliéo, ar aureo ilya þenwa fasantë mé. | | Sed ni estis sen zorgoj kaj feliĉaj kaj amuzoplenaj, kaj ĝuis ĉiun minuton de la tago. | |
| Si nánë linë löali né, anda nó Óþ tullë et i fanyar na cunya sina nórë. | | Tio okazis antaŭ multaj jaroj, longe antaŭ ol Oz venis el la nuboj por regi ĉi tiun landon. | |
| 34 | “Marnë sissë talumë, háya formessë, vanima aranel, ye an nánë melehta luhtallë. | | “Ĉi tie vivis tiam, en la malproksima Nordo, bela princino, kiu estis ankaŭ potenca sorĉistino. |
| Yuhteánes quanna luhturya áþen i liéo, ar sinter i allumë hyanis mo ye manë. | | Ŝi uzis sian magion nur por helpi la popolon, kaj laŭraporte ŝi neniam damaĝis iun ajn bonan personon. | |
| Esserya Alanettë, ar marnë maireä túriondessë carastaina altë ronwainen sercirillo. | | Ŝi nomiĝis Gajelet, kaj ŝi loĝis en bela palaco konstruita el grandaj rubenaj blokoj. | |
| Ilquen nillë se, mal i anhöa nairerya nánë i únë polë tuvë mo na melë nandavë, pan i ilyë neri náner acca úhandeä ar úvanima na yanta ó mo tallë vanima ar istima. | | Ĉiu amis ŝin, sed ŝin plej malĝojigis ke ŝi ne povis trovi amaton, ĉar la viroj estis ĉiuj tro stultaj kaj malbelaj kaj ne taŭgis por esti edzo de tiom bela kaj saĝa persono. | |
| Teldavë, aimanen, túves yondo ye nánë vanima ar hanúva ar istima han löaryar. | | Fine, tamen, ŝi trovis knabon kaj belan kaj kuraĝan kaj nekutime saĝan. | |
| Alanettë þantanë i yá olanë olanwa nér en carúvanesses verurya, san tulyanesses sercirillo túriondyanna ar yuhtanë ilyë sairinë melehteryar na carë se ta turca ar mára ar írima ve nission mo merë. | | Gajelet decidis ke kiam li fariĝos viro ŝi edzigos lin, do ŝi prenis lin al sia rubena palaco kaj uzis sian magion por fortigi kaj bonigi kaj beligi lin kiom povus virino deziri. | |
| Yá olanes olanwa hanúvië, esserya Cellala, quenter i issë i arya ar amistima nér i quanna nóressë, an hanúva vaniërya nánë tallë velca i Alanettë mellë se mírevë, ar ronganë ferya ilqua i veryanwen. | | Kiam li maturiĝis, Kelala, tiel li nomiĝis, laŭdire estis la plej bona kaj plej saĝa viro en la tuta lando, kaj lia vira beleco estis tiom granda ke Gajelet amegis lin, kaj ŝi rapidis pretigi ĉion por la geedziĝo. | |
| 35 | “Harunya talumë nánë i Aran i Rámaiti Maimunion i marner i tauressë areä ar' Alanetteva túrion, ar i enwina mellë fintalë laliën arya epë mára þinyemat. | | “Mia avo estis tiutempe la Reĝo de la Flugantaj Simioj kiuj loĝis en la arbaro proksime al la palaco de Gajelet, kaj la maljunulo amis ŝercojn pli ol bonan manĝon. |
| Ressë min, vin nó i vestalë, harunya vílanë ara ó hotserya, yá cennes Cellala pataila arë i sírë. | | Unu tagon, tuj antaŭ la geedziĝo, mia avo flugadis kun sia bando kaj vidis Kelalan marŝantan apud la rivero. | |
| Colles mirwa ohampë néca-carnë samindo ar luicarnë quessamin, ar harunya sannë i cenúvanes mana hye polë carë. | | Li estis vestita per riĉa kostumo el palruĝa silko kaj purpura veluro, kaj mia avo decidis petoladi. | |
| Quettaryallo, i hotsë villë tal ar nampë Cellala, collë se rancultassen mennai náneltë or i siryo endë, ar en lávë lanta se i nenenna. | | Je lia ordono la bando malsupren flugis kaj kaptis Kelalan, portis lin per siaj brakoj ĝis ili estis super la mezo de la rivero, kaj faligis lin en la akvon. | |
| 36 | “ “Á lutë ara, maira málonya,” holtunë harunya, “ar á cenë quima i nén avahtanië hampelya.” Cellala nánë amistima han ú lutië, ar aqua lánes nicë hastaina ló quanna almarya. | | “Elnaĝu, bela knabo,” kriis mia avo, “konstatu ĉu la akvo makulis viajn vestojn!” Kelala estis tro saĝa por ne naĝi, kaj li ne estis tro dolortita de sia fortuno. |
| Landes, yá eppes i neno palmello, ar luntes hrestanna. | | Li ridis, kiam li revenis al la supro de la akvo, kaj naĝis al la bordo. | |
| Mal yá Alanettë tullë norila ara senna, túves i quannë samindyar ar quessamindyar náner púrië ló i sírë. | | Sed kiam Gajelet kuris al li, ŝi trovis ke liaj silkaĵoj kaj veluraĵoj estis tute ruinigitaj de la rivero. | |
| 37 | “I aranel nánë ruxa, ar sintes, aþahanyë, ye cáriénë sa. | | “La princino tre koleris, kaj ŝi sciis, kompreneble, kiuj kulpis. |
| Carnes tulya ilyë Rámaiti Maimuni pó insë, ar eques minya i möa nutë rámaltar ar mahta té tallë ve yallë intë mahtiéner Cellala, ar carë lanta te i sírinna. | | Ŝi venigis ĉiujn Flugantajn Simiojn antaŭ sin, kaj ŝi diris unue ke iliaj flugiloj estu kunligitaj kaj ke ili estus traktitaj kiel ili traktis Kelalan, ili estus faligitaj en la riveron. | |
| Mal harunya mencë ricítë, pan sintes í Maimuni quorúvaner i sírissë ó nutinë rámaltar, ar Cellala aryë quentë naþima quetta rá té; tall' en Alanettë teldavë óravanë te, apa pó·vanda i epsi tennoio möa i Rámaiti Maimunin nellumë amaquatë i iquistar i öamo i Laureä Carpeo. | ; | Sed mia avo forte pledis, ĉar li sciis ke la Simioj dronos en la rivero se la flugiloj estos ligitaj; kaj Kelala ankaŭ afable parolis favore pri ili; do Gajelet fine nuligis la punon, kondiĉe ke la Flugantaj Simioj por ĉiam plenumu trifoje la ordonojn de la posedanto de la Ora Ĉapo. | |
| Cáriénë sina Carpë ve vestale-anna Cellalan, ar quetir i sa cávë i aranello permë araniëryo. | | Tiu Ĉapo estis farita kiel edziĝa donaco al Kelala, kaj laŭdire ĝi kostis al la princino duonon de ŝia regno. | |
| Aþahanyë harunya ar ilyë i hyanë Maimuni ú-pusto þáquenter i pó·vanda, ar taro tullua i nalmë nellumë i móli i Laureä Carpeo öamo, aiquen ye nás.” | | Kompreneble mia avo kaj ĉiuj aliaj Simioj tuj akceptis la postulon, kaj tial ni estas trifoje sklavoj de la posedantoj de la Ora Ĉapo, negrave kiu estas tiu posedanto.” | |
| 38 | “Ar mana tullunë ten?” maquentë Valanna, yen i nyarna lai ceþyanë. | | “Kaj kio okazis al ili?” demandis Doroteo, kiun tre interesis la rakonto. |
| 39 | “Cellala nánë i Laureä Carpeo minya öamo,” hanquentë i Maimun, “nánes i minya ye caitanë mermeryar to elmë. | | “Ĉar Kelala estis la unua posedanto de la Ora Ĉapo,” respondis la Simio, “li la unua faris al ni siajn ordonojn. |
| Pan indisserya únë polë tauva cenë me, yalles elmë ilyë senna i tauressë apa vestaniénesses ar canyanë me illumë oië yassë allumë ecë sen ata cenë Rámaitë Maimun, ya elmë alaranyer carë, pan ilyë þoronyelmes. | | Ĉar lia novedzino ne toleris vidi nin, li vokis nin ĉiujn al si en la arbaro post la geedziĝo kaj ordonis ke ni ĉiam restu kie ŝi neniam revidos Flugantan Simion, kaj ni volonte obeis lin, ĉar ni ĉiuj timis ŝin.” | |
| 40 | “Si nánë ilqua ya ummanan maunë men carë mennai i Laureä Carpë tullë i Olca Curuníva Númeno manta, ye tyarnë me carë i Malwinci mólë, ar cato nirë Óþ insë et i Nórë Númeno. | | “Neniun alian taskon ni devis fari ĝis la Oran Ĉapon akiris la manoj de la Fia Sorĉistino de la Okcidento, kiu devigis nin sklavigi la Palpbrumojn, kaj poste peli Ozon mem el la Lando de la Okcidento. |
| Sí i Laureä Carpë ná elyeva, ar nellumë nauvalyë valya caitiéo men mermelyar.” | | Nun la Ora Ĉapo apartenas al vi, kaj trifoje vi rajtas ordoni nin.” | |
| 41 | Lan i Maimun Aran telyanë nyarnarya, Valanna tirnë tal ar cennë i Laimarilinóno laicë, calilë rambar pó te. | | Dum la Simireĝo finis sian rakonton Doroteo malsuprenrigardis kaj vidis la verdajn, brilantajn murojn de la Smeralda Urbo antaŭ ili. |
| Elemmes i larca vilië i Maimuníva, mal alaranyes í mentië téliénë. | | Ŝi miris pro la rapida flugo de la Simioj, sed al ŝi plaĉis ke la flugo finiĝis. | |
| I aië veor sestaner tal i ranyari añcimbaila pó i Osto andon, i Aran cúvë tumna Valannan, ar tá villë lintië öa, hilina ló quanna hotserya. | | La strangaj bestoj zorge metis la veturintojn antaŭ la pordegon de la Urbo, la Reĝo klinis sin malalten antaŭ Doroteo, kaj post tio li forflugis rapide, sekvate de sia tuta bando. | |
| 42 | “Ta nánë mára nortië,” equë i nettë. | | “Ni tre bone veturis,” diris la malgranda knabino. |
| 43 | “Ná, ar linta lé et tarastiëlvar,” hanquentë i Rauro. | | “Jes, kaj ni trovis tre rapidan vojon el niaj problemoj,” respondis la Leono. |
| “Nánë taitë almë i tulyanel öa tana elmendeä Carpë!” | | “Kiom bonfortune estis ke vi kunportis tiun mirindan Ĉapon!” |