XXII. The Country of the Quadlings
Also available as a 📱narrow screen version, or for 🁰word-aligned analysis.
Alternative versions: English.
| No. | Quenya | Tengwar | Means |
|---|---|---|---|
| 1 | I ranyari canta menner ter i amba taurë varna, ar yá tulleltë et huineryallo, cenneltë pó intë penda ambona, tupina ingallo talda altë luppuinen ondo. | | Tra la ceteron de la arbaro pasis la marŝantoj sekure, kaj kiam ili venis el ĝia mallumo ili vidis antaŭ si krutan monteton, kovritan, de la supro ĝis la malsupro, de grandaj pecoj de rokoj. |
| 2 | “Ta nauva urda retië,” equë i Corcurco, “mal möa mén menë olla i ambona, aimanen.” | | “Estos malfacile grimpi,” diris la Birdotimigilo, “tamen necesas transiri la monteton.” |
| 3 | San tulyanes menenna ar i hyanar hilyaner. | | Do li kondukis kaj la aliaj sekvis. |
| Amna ániéneltë i minya ondo yá hlasseltë i naraca óma holtunë, “Á reþë au!” | | Ili estis preskaŭ atingintaj la unuan rokon kiam ili aŭdis raŭkan voĉon krii, “Fortenu vin!” | |
| 4 | “Man nalyë?” maquentë i Corcurco. | | “Kiu vi estas?” demandis la Birdotimigilo. |
| 5 | Tá cas apantanë insë olla i ondo ar i imya óma equë, “Elmë öar sina ambona, ar uilmë lavë mon lahta sa.” | | Kapo montris sin super la roko kaj la sama voĉo diris, “Ĉi tiu monteto apartenas al ni, kaj ni ne permesas ke oni transiru ĝin.” |
| 6 | “Mal möa men lahta sa,” equë i Corcurco. | | “Sed ni devas transiri,” diris la Birdotimigilo. |
| “Léleälmë i Quatalinóron nórenna.” | | “Ni iras al la Lando de la Kveluloj.” | |
| 7 | “Mal váldë!” hanquentë i óma, ar ondo cattallo mo pantë ye nánë i amaia nér ye i ranyari úlumë céniéner. | | “Tamen ne!” respondis la voĉo, kaj venis el malantaŭ la roko la plej stranga homo kiun iam vidis la marŝantoj. |
| 8 | Nánes faren þenna ar tiuca ar haranyë alta cas, ya nánë lára ingassë ar tuluhtina ló tiuca lango tupina helmunquínen. | | Li estis tre malalta kaj dika kaj havis grandan kapon, kiu estis supre plata kaj ĝin subtenis dika kolo plena de faldomarkoj. |
| Mal aqua pennes ranqui, ar, céniéla si, i Corcurco únë þorya i tallë aláþë veo polë tapë retitanta i ambona. | | Sed li tute ne havis brakojn, kaj, vidante tion, la Birdotimigilo ne kredis ke tia senhelpa ulo povus malebligi ke ili grimpu la monteton. | |
| Etta eques, “Nainan ui carë ve merilyë, mal möa elmen lelya olla ambonalda, ma eldë tyasir sa hya uir,” ar patanes póna verya. | | Do li diris, “Mi bedaŭras ne plenumi vian volon, sed ni devas transiri vian monteton negrave ĉu aŭ ne tio plaĉas al vi,” kaj li aŭdace antaŭenmarŝis. | |
| 9 | Ta linta ve menel-íta, i nerwa cas campë póna ar langorya tainë esta tenna i candóla, yassë nánes lára, hyaltanë i Corcurco i endessë ar leltanë se peltaila, ata ar ata, undu i ambona. | | Rapide kiel fulmo la kapo de la viro pafiĝis antaŭen kaj lia kolo etendiĝis ĝis la supro de la kapo, kie ĝi estis plata, batis la mezon de la Birdotimigilo kaj rulfaligis lin kap-super-kapen laŭ la deklivo. |
| Amna ta lintië ve túliénë, i cas nanwennë i pulconna, ar i nér landë naraca lan eques, “Sa lá ta aþcárima ve ya sanal!” | | Preskaŭ same rapide kiel ĝi venis, la kapo reiris al la korpo, kaj la viro raŭke ridis dirante, “Malpli facile ol vi supozas!” | |
| 10 | Romya laldo úmë tullë i hyanë ondollon, ar Valanna cennë alaranqui Namba-Cari tuxë i pendessë, min cata ilya ondo. | | Ĥoro de laŭta ridado sonis de la aliaj rokoj, kaj Doroteo vidis centojn da senbrakaj Martelkapuloj sur la monteto, ĉiu malantaŭ roko. |
| 11 | I Rauro olanë faren ruxa i laliën tyarina ló Corcurquo útulma, ar carila romya rávë ya hyallë ve hundo, hlintes ama i ambonassë. | | La Leono forte koleriĝis pro la ridado kaŭzita de la misfortuno de la Birdotimigilo, kaj laŭte muĝante li tondre suprenkuris la monteton. |
| 12 | Ata cas eccampë lintië, ar i túra Rauro mennë peltaila avar i ambonassë vequi hyaltaina ló anga pamba. | | Denove kapo rapide elpafiĝis, kaj la granda Leono ruliĝis malsupren laŭ la deklivo kvazaŭ trafita de kanonobuso. |
| 13 | Valanna nornë senna ar alyanë i Corcurco tarë talyatsë, ar i Rauro, ye appanë faren nirwa ar saqua, tullë senna ar equë, “Mahtalë anat lië quihtaitë cari ná alwara; alquen polë nanya te.” | ; | Doroteo malsupren kuris por helpi la Birdotimigilon surpiediĝi, kaj la Leono iris al ŝi, iom kontuzita kaj dolorigita, kaj diris, “Estas senutile batali kontraŭ homojn kun pafiĝantaj kapoj; neniu povas venki ilin.” |
| 14 | “Mana polilvë carë, san?” maquentes. | | “Kion do ni povas fari?” |
| 15 | “Á yalë i Rámaiti Maimuni,” cétanë i Latúcen Ornendur. | | “Alvoku la Flugantajn Simiojn,” proponis la Stana Lignohakisto; |
| “Nalyë hinna valya na canya te ellumë ata.” | | “vi ankoraŭ rajtas ordoni al ili unu fojon pli.” | |
| 16 | “Lai mai,” hanquentes, vaimatanes i Laureä Carpenen, ar quentes i sairinë quettar. | | “Bone,” ŝi respondis, kaj surmetinte la Oran Ĉapon ŝi parolis la magiajn vortojn. |
| I Maimuni náner ta larca ve oi, ar apa þenwali i quana hotsë tarnë pó se. | | La Simioj, kiel kutime, tujis, kaj post malmultaj momentoj la tuta bando staris antaŭ ŝi. | |
| 17 | “Mana canyal?” maquentë i Maimunion Aran, cuvila núra. | | “Kion vi ordonas?” demandis la Reĝo de la Simioj, malalten klinante sin. |
| 18 | “Á colë me or i ambona i Quatalinóron nórenna,” hanquentë i vendë. | | “Portu nin trans la monteton al la Lando de la Kveluloj,” respondis la knabino. |
| 19 | “Caruvar sa,” equë i Aran, ar ú-pusto i Rámaiti Maimuni oro·namper i ranyari canta ar Ilwë rancultannar ar au·villë óntë. | | “Tiel estos,” diris la Reĝo, kaj tuj la Flugantaj Simioj prenis la kvar marŝintojn kaj Toton per siaj brakoj kaj fluge forportis ilin. |
| Lan vananyer or i ambona, i Namba-Cari holtuner urruxa, ar hanter carinta orwa i vilyassë, mal úneltë polë anya i Rámaiti Maimuni, i varna coller Valanna ar menendilyar lanna i ambona ar sestaner te i Quatalinóron vanima nóressë. | | Dum ili transflugis la monteton la Martelkapuloj kriegis ĉagrenite, kaj pafis siajn kapojn alten aeren, sed ili ne povis trafi la Flugantajn Simiojn, kiuj portis Doroteon kaj ŝiajn kamaradojn sekure trans la monteton kaj surterigis ilin en la bela Lando de la Kveluloj. | |
| 20 | “Si ná i métima lú ya lertalyë canya me,” equë i cáno Valannan; “etta namárië ar almarë lyen.” | ; | “Nun la lastan fojon vi povis alvoki nin,” diris la estro al Doroteo; “do adiaŭ kaj bonfortunon al vi.” |
| 21 | “Namárië, ar naitië hantanyel,” hanquentë i vendë; ar i Maimuni oronyer i vilyanna ar náner et cen þenwanen. | ; | “Adiaŭ, kaj tre grandan dankon,” respondis la knabino; kaj la Simioj alteniris en la aero kaj post malpli ol momento ili estis jam for de vidpovo. |
| 22 | I Quatalinóron nórë nemnë láreä ar alassië. | | La Lando de la Kveluloj aspektis riĉa kaj feliĉa. |
| Engë palar en palar marilë orion, ó mai-vaina malleli latila enel tai, ar vanimë mirmilë neller ó turcë yantali lanna tai. | | Estis nenombreblaj kampoj de maturiĝanta greno, kaj inter ili estis bone pavimitaj vojoj, kaj belaj ondetantaj riveretoj kiujn transiris fortikaj pontoj. | |
| Ilyë peltaxi ar mardi ar yantar coller calina carnë quilma, imyavë ve tai coller malda i Malwincion nóressë ar luinë i Naucoron nóressë. | | La bariloj kaj domoj kaj pontoj estis ĉiuj brile ruĝaj, same kiel en la Lando de la Palpbrumoj ili estis flavaj, kaj bluaj en la Lando de la Manĝtuloj. | |
| I Quatalinor intë, i náner þennë ar tiucë ar nemner larmië ar rainë, coller aqua carnë, ya et·tannë calina anat i laica salquë ar i malinë ori·þirpi. | | La Kveluloj mem, malaltaj kaj dikaj, kompaktaj kaj afablaj estis plene vestitaj per ruĝo, kiu brilis kontraŭ la fono de verda herbaro kaj flaviĝanta greno. | |
| 23 | I Maimuni sestaniéner te tal areä ara pelescöa, ar i ranyari canta pataner tenna sa ar tonnë i fennassë. | | La Simioj surterigis ilin proksime al kampodomo, kaj la kvar marŝantoj iris al ĝi kaj frapis sur la pordon. |
| I cemenduro veri apantanë sa, ar yá Valanna iquiryanë ma na matë, i nís ánë ilyë ten mára ahtumat, ó masto nostaler neldë ar havarcion nostaler canta, ar tolpo ilimo Ilwen. | | Ĝin malfermis la edzino de la kultivisto, kaj kiam Doroteo petis manĝaĵon la virino bone manĝigis ilin ĉiujn, donante tri specojn de kukoj kaj kvar specojn de dolĉaj biskvitoj, kaj teleron da lakto al Toto. | |
| 24 | “Mallë haira i Failisseo Tarassenna?” maquentë i hína. | | “Kiom distanca estas la Kastelo de Glinda?” demandis la infano. |
| 25 | “Lás anda men,” hanquentë i cemenduro veri. | | “Ne tre distanca,” respondis la edzino de la kultivisto. |
| “Á lelya i mallessë hyarmenna ar en anyuvalyes.” | | “Laŭiru la vojon Suden kaj vi baldaŭ atingos ĝin.” | |
| 26 | Hantailë i mára nís, patuneltë céva ar pataneltë arë i restar ar lanna i vanimë yantar, mennai cenneltë pó intë anvanima Taras. | | Dankinte la afablan virinon, ili rekomencis marŝi laŭ la kampoj kaj trans la belajn pontojn ĝis ili vidis antaŭ si tre belan Kastelon. |
| Pó i andondi náner vinyë vendi neldë, colilë vanyë carni sorwaimar netinë laurië sereselínen; ar lan Valanna analelenyë, teo mo equë sen: | ; | Antaŭ la pordegoj estis tri junaj knabinoj, vestitaj per belaj ruĝaj uniformoj ornamitaj per ora pasamento; kaj kiam Doroteo proksimiĝis unu el ili diris al ŝi, | |
| 27 | “Maro utúliël i Hyarna Nórenna?” | | “Kial vi venis al la Suda Lando?” |
| 28 | “Na cenë i Manë Curuni ye cunya sinomë,” hanquentes. | | “Por konsulti la Bonan Sorĉistinon loĝantan ĉi tie,” ŝi respondis. |
| “Ma tulyauvalden senna?” | | “Ĉu vi bonvolos konduki min al ŝi?” | |
| 29 | “Á quetë nin esselya, ar maquetuvan Failissen quima cauvas le.” Quenteltë i náner, ar i vendë mahtar mennë mina i Taras. | | “Diru al mi vian nomon kaj mi demandos al Glinda ĉu ŝi akceptos vin.” Ili diris siajn nomojn, kaj la soldatino eniris la Kastelon. |
| Apa þenwali nannes quetë i möa tulyar mir Valanna ar i hyanar ú-pusto. | | Post kelkaj momentoj ŝi revenis por diri ke Doroteo kaj la aliaj tuj eniru. |